Deze foto is gekozen bij Lizard Point in Cornwall, het meest
zuidelijke puntje van het Britse vasteland, niet ver ook van het meest
westelijke puntje (Land's End). We zijn bij het in verval
geraakte Old Lifeboat Station ('je zult nu jezelf moeten redden'),
gebouwd in 1904. Het uitzicht is op zee - achter de horizon ligt
Frankrijk, continentaal Europa, of moeten we de EU zeggen? We zien twee
jongens spelen met de golfslag - de polsslag van het leven dat ons
allemaal omspoelt. De rechter jongen is gekleed in een shirt met het
patroon van de Britse vlag en de Tower of London. Hij is afgewend van de
zee - en van Europa. De ander kijkt naar het water, waakt voor zijn
voeten. De associatie dringt zich op: Brexit.
Ik had ook nog een andere foto kunnen nemen, genomen op precies dezelfde plek, van een meisje dat stenen naar de zee aan het gooien is. De associatie van 'vechten tegen de bierkaai', van een Don Quichotse strijd tegen de windmolens, tegen het onvermijdelijke dringt zich op. En daar wil ik het eigenlijk over hebben. Er wordt teveel 'gestreden' tegen wat onvermijdelijk is en een echt antwoord van ons eist (en geen weglopen). Die strijd (vooral: tegen het besef dat datgene waartegen men strijdt daadwerkelijk 'is', niet te ontkennen en feitelijk onvermijdelijk, 'noodlottig' is) veroorzaakt uiteindelijk alleen maar meer leed. Of dat nu de klimaatsverandering, de vluchtelingenstroom, de natuurvernietiging, de globalisering of culturele verscheidenheid is. Het zijn allemaal zaken die je, eenmaal op een bepaald punt gekomen, maar beter ècht kunt accepteren dat het zo is als het geworden is, en er vervolgens het beste van maken. Doen alsof het er niet is, wegvluchten in de droom van een verleden dat echt nooit meer terugkomt, is zinloos.
Zo is het ook met de grote en kleine rampen in ons eigen leven. Als we ons ongelukkig voelen bijvoorbeeld bij het vooruitzicht van de dood en het ouder worden, het verlies van een geliefde, een noodzakelijke medische ingreep, het besef dat ons werk of onze relatie niet meer voldoet, het naderend einde van een fijne vakantie ... of gewoon de berg strijk die ligt te wachten. We kunnen voor die gevoelens wegduiken en troost zoeken in eten, drank of een nieuw bankstel, maar we weten allemaal dat dat niets oplost: de zee laat zich niet wegjagen. Net zo met ongelukkig stemmende relaties die op springen staan. We kunnen proberen ons terug te vechten naar de romance van vroeger, door een leuke minnares te nemen of uiteindelijk door van de echtscheiding een vechtscheiding te maken en de rest van ons leven in wrok achterom blijven kijken. Of we kunnen ons realiseren dat aan ongelukkige liefde, om bij dit voorbeeld te blijven, liefde ten grondslag ligt die een nieuwe vorm zoekt.
Dus, shit happens - narigheid is deel van het leven, dus wat deze plaat denk ik ook wil zeggen is: heb het noodlot lief en 'go with the flow'! We kunnen maar beter de feiten onder ogen, het lot in de ogen zien - en in onszelf kijken wat er nog meer in de beker zit. Dat is natuurlijk pijnlijk - maar achter doorleefde pijn zit wijsheid en vaak nog veel meer: vrijheid in verantwoordelijkheid bijvoorbeeld, of echte blijvende verbondenheid, waardigheid en volwassenheid.
Of om op de Brexit terug te komen: identiteit in zelfvertrouwen en het vermogen om in samenwerking grote uitdagingen aan te gaan. Zoals een echt en krachtig (want gezamenlijk) antwoord op klimaatverandering, ongelijkheid en terreur.
Zodat we spelen kunnen met de golven, het ritme van eb en vloed, licht en donker - het leven leven.
Nikon D800, 16-35 mm f/4G ED VR II AF-S Nikkor - 17mm, 1/125 sec
bij F/13 en ISO 200
Bewerking: Adobe Lightroom
|
08-2018 |
04-2018 |
03-2018 |
02-2018 |
11-2017
| 10-2017 |
09-2017 |
08-2017 |
05-2017 | 04-2017
| 03-2017
|
01-2017 |
|
12-2016 |
11-2016
| 10-2016
|
09-2016
| 08-2016
|
07-2016 | 06-2016 |