In november toog ik weer met de heren van het Ouwe Meuk Genootschap naar Charleroi. Voor de derde keer alweer (zie ook Pays Noir en Planet Meuk), want daar raak je niet uitgekeken. Naast plekken waar we al eerder waren, deden we nog een aantal nieuwe ontdekkingen.
Om diverse redenen was ik deze keer minder 'onder de indruk' van de massaliteit van de installaties en complexen. Deels was er alweer wat meer gesloopt. Zelf was ik ook wat ingetogen dit keer. Dat droeg bij aan een dromerig-dichterlijke stemming. Een open staan voor en zoeken naar de melancholische schoonheid in het verval en de bijzondere lichtval en kleuren die juist de (warme) herfstzon zo mooi kan accentueren. Dat vind je in de foto's terug.
De foto hierboven is genomen op een avond dat we langs het Jaagpad van Charleroli naar ons favoriete café in Marcinelles liepen. Het was november, dus de avond viel snel. Net op tijd voor de volle duisternis kwamen we aan. In het café werden we zowaar herkend, al zijn we er pas een paar keer eerder geweest, en allerhartelijkst ontvangen. Zo smaakte ons de Chimay Bleu, in ijskoud gekoeld glas, extra heerlijk. Dan met de tram weer terug en uit eten bij ons Algerijnse restaurant, waar we evenzeer herkend werden als 'vaste gasten'.
Deze foto komt vanwege de bijzondere sfeer in de plaats van een eerdere foto, een zogenaamde 'dubbele belichting', gemaakt op de computer met DxO NIK Analog Pro 2, opgebouwd uit twee op elkaar gelegde foto's. De onderste is een simpele foto van de tassen en apparatuur die ik meenam, liggend tegen de CV in de hal. De foto erbovenop (van Ronald van Wagtendonk) tekent de 'belofte' van de reis, die eigenlijk alles al zegt van wat ons te wachten stond, die helemaal ingelost werd. Je ziet ons uitrustend van een uitgebreid bezoek aan het terrein van een oude krachtcentrale, liggend aan de oever van een zijkanaal van de Sambre, in het najaarszonnetje. Jongensavonturen, vriendschap, goede gesprekken en volop speciaalbier! Wat wil een man nog meer?