Meuquerai

Een week na de mooie fotoreis naar het Müllerthal vertrok ik met mijn fotovrienden van het Ouwe Meuk Genootschap, zoals gebruikelijk als de blaadjes vallen, (opnieuw) naar het zuiden. Nu naar de streek tussen het Belgische Mons (Bergen) en het Franse Valenciennes.

De dag ervoor had ik een ingrijpende beslissing genomen – op een bijzondere manier ‘rijmend’ op de ingeving die ik tien jaar geleden kreeg, rijdend door de noordelijke Ardennen. Die ingeving markeerde het begin van mijn nieuwe leven als Zijnsgeoriënteerd therapeut. Het besluit wat ik nu nam betekende het (naar mijn gevoel vroegtijdig) einde daar weer van.

Die donderdag kreeg ik namelijk de diagnose glaucoom te horen van mijn oogarts. Mijn linkeroog, waarmee ik minder was gaan zien, bleek al dusdanig aangetast, dat ik er niet meer mee kan lezen. Medicatie is absoluut noodzakelijk om verdere schade, tot blind worden aan toe, te voorkomen. Ik schrok me een ongeluk.

Ik hakte die dag dan ook de knoop door: ik ga stoppen. Dat speelde natuurlijk al langer door mijn hoofd, want aan alles komt een eind. Ik dacht die stap echter nog best een paar jaar voor mij uit te kunnen schuiven. Niet dus. Concreet: bouw ik komend jaar gefaseerd mijn praktijk af. Gun ik mijzelf uiteindelijk alle vrijheid om dingen die te doen die voor mij persoonlijk veel betekenen. Zoals fotograferen. Zoals met de mannen van de Ouwe Meuk op pad. Zolang als maar kan.

Zoals de dagen erna dus: urbexen (of pogingen daartoe) in dat oud-industriële grensgebied. Op een bijzondere manier is dat helend voor mij: ‘meuken’ als constructieve zelfzorg. Meuk laat ons stilstaan bij wat oud en versleten, moeilijk en pijnlijk is. Dat verdragen, dan juist dieper kijken en beleven, tot zelfs daar schoonheid en verbinding gevonden kan worden. Dan heb ik het nog niet eens over hoe spannend het is, en hoezeer het het kind in mijzelf omhoog brengt. Zoals in de series Ontziend, Ontkoppeld en Ontdaan misschien te zien is:

Ontziend toont beelden van gebouwen op het terrein van de voormalige steenkolenmijn van Société du Levant de Flénu bij Mons. Inmiddels worden deze deels aan het oog onttrokken door het bos dat de 144 meter hoge terril (berg van mijnpuin) en de gebouwen is gaan overwoekeren.
Ontkoppeld brengt je op de verscholen rangeerterreinen van de voormalige mijnen van Bois-du-Luc (bij La Louvrière in België) en Lewarde (bij Velanciennes in Frankrijk), waar roestig treinmaterieel uit de tijd dat deze mijnen nog actief waren staat weg te rotten.
Ontdaan tenslotte voert je naar de restanten van een nooit afgebouwd kinderinternaat uit 1978 in het Belgische Thuin. De zichtbare licht- en kindvriendelijkheid en het optimisme uit die bouwtijd schijnen nog door in de bogen en het lichtspel van de constructie. Een droom die voortijdig uiteenspatte in faillissementen en juridische strijd.

Elk markeert op eigen wijze een aspect van deze voor mij best even een lastige tijd. Het zet echter ook om aan stil te staan bij wat belangrijk is en het leven glans verleent. Bij wat écht is, zonder opsmuk, wat blijft zonder daarvoor ‘onherstelbaar verbeterd’ te hoeven zijn.

Ga naar fotogalerij.