Havens, of het nu vissers- of
overslaghavens zijn, ze oefenen een aantrekkingskracht uit die moeilijk
te weerstaan is. In deze galerij zijn foto’s verzameld die ik met name vroeg in
2025 - eind 2024, maar een enkeling ouder, gemaakt heb in de havens van
IJmuiden, Amsterdam en Rotterdam.
Alles in zo’n haven ademt
overgang uit. Voor de vis: van leven naar dood. Voor olie naar
raffinageproducten en wind naar stroom. Alles beweegt voortdurend, maar
in een traag maar gestaag tempo. Voor de schepen is het aanmeren, in- en
uitladen en weer vertrekken. Alles is ‘in transit’.
Misschien is dat het wel, wat resoneert bij mij. Het gevoel opnieuw, nog steeds, in transit te zijn. Ik word ouder, het werk verandert – en dan vooral doordat internettechnologie (AI!) verandert en daardoor zoekstromen anders komen te liggen, waarvan ik meer en meer afgesneden raak, als een verzandende haven (dankjewel Google, ChatGPT).
Er is een verlangen naar rust, naar thuiskomen. Voor mij is
daarom het verlangen naar een (nieuwe)
bestemming groter dan de bereidheid mijn koers te verleggen met
hetzelfde schip en dóór te reizen. Ik wil (wel weer eens ergens, en nu
dan écht) landen - bij mezelf.
Dus staat
havenwerk ook voor mijn leven en werk nu. De foto's ademen een
schijnbare rust uit. Zo ook bij mij. Er is een stilstaan bij de reis van mijn leven,
daarbij ik de traagheid, de innerlijke onrust en onzekerheid en de verveling aan
wil gaan. De dreigende afgrond van
(schijnbare) zinloosheid en afgesnedenheid wil leren verdragen. Tot er een nieuwe zin oprijst
van binnenuit. Een
nieuwe bestemming in weer een andere haven: die in mijzelf. Ik moet dan denken aan mijn
oude held J.J. Slauerhoff, wat nu dan even waar lijkt: "alleen in mijn
gedichten (foto’s) kan ik wonen". Maar eigenlijk is dat toch vooral:
mijzelf, gespiegeld in mijn foto's.