Daar lag een blauwe kano in de gracht. Op een
verrassend heldere ochtend in januari. Zo helder en windstil, dat de
reflecties van de grachtenhuizen hypnotiserend traag hun kleuren
wiegden. De kano leek daarop een beetje te zweven, als een vliegend
tapijt. Uitnodigend om in te stappen, alsof dat nodig was. Alsof je niet
vanzelf al op reis ging, in je verbeelding.
Terwijl ik mijmerend in het water keek, voelde ik mij langzaam
wegglijden als in een droom. Een droom, die mij de zee over droeg, naar
Bergen of Willemstad. En verder nog, langs de tropische kusten van
Borneo, Panama, Costa Rica. Onder mij schoten vissen weg, dolfijnen
doken op. Boven mij krijsten fregatvogels, albatrossen en
papegaaiduikers. Alsof die allemaal nu net toevallig bij mij moesten
zijn.
Terwijl ik mij overgaf aan deze bespiegelingen waren mijn tochtgenoten verder doorgelopen. Opeens werd ik geroepen - en schrok ik op. Het water was gewoon weer grachtenwater, de katamaran weer een blauwe kano. Toch was ik even weg geweest en evenzeer dichtbij. Dichtbij de wereld van mijn geest.
Nikon D800, AF-S NIKKOR 70-300 mm f/4.5-5.6 G -
230mm, 1/250 sec
bij f/5.3 en ISO 200
Bewerking: Adobe Lightroom
|
08-2018 |
04-2018 |
03-2018 |
02-2018 |
11-2017
| 10-2017 |
09-2017 |
08-2017 |
05-2017 | 04-2017
| 03-2017
|
01-2017 |
|
12-2016 |
11-2016
| 10-2016
|
09-2016
| 08-2016
|
07-2016 | 06-2016 |