© 2024 Gerphil Kerkhof

 

  

Beeldspraak 08-2016

Refocus

Eigenlijk had ik natuurlijk een foto van mijn eerste kleindochtertje, van de dag van haar geboorte, als Plaat van deze Maand moeten bestempelen - en natuurlijk is die dat voor mij ook (of beter: plaat van het jaar). De foto van haar hoofdje - een portret en profile - tekent de lijn van haar gezichtje, neus en mondje, scherp, te midden van een wolk van roomzachte vaagheid, waarin haar vuistjes, oortje en kleertjes zijn gehuld, dankzij de heel beperkte scherptediepte waarmee de foto genomen is. Want te midden van al die verwondering en nieuwsgierigheid want onbekendheid wie zij is en die wij letterlijk voor lief nemen ligt daar een mensje met een eigen karakter, hoe pril ook, dat wij als we goed kijken nu al kunnen zien. Ook al heeft ze haar ogen nog dicht, slapend na de vermoeiende reis die ze gemaakt heeft. Maar privé foto’s hou ik fijn voor mezelf.

Hetzelfde contrast van scherp en vaag zien we echter in deze foto - hoewel met een heel andere betekenis. Deze foto is genomen in de laatste minuten dat we in de Neue Hakeburg in Kleinmachnow nabij Berlijn fotografeerden.
  

  
Deze villa heeft voor en tijdens de oorlog gediend als dienstwoning van de minister voor de Reichspost. Hier werd ook in het geheim onderzoek gedaan naar vliegtuigtechnologie en vooral elektronische vormen van communicatie en oorlogsvoering, onder andere naar lasertechnologie, zend- en ontvangstapparatuur voor radio- en televisie, en breedbandkabel. Ik liep de trap af om naar buiten te gaan, toen dit beeld mij opviel. Wat mij trof was het contrast tussen scherpte en vaagheid - en dat zei mij wat.

In eerste instantie zie je glas liggen - een transparante hardheid die gebroken is tot scherpe scherven waaraan je je licht zou kunnen snijden. Daaromheen een vaag decor van zachtheid en zachte, warme kleuren (wat nog beter te zien is als je de foto in volle resolutie ziet). Door bij een beperkte scherptediepte de focus te leggen op het gebroken glas, werd dat contrast nog eens versterkt. Het heeft mij best moeite gekost om de compositie zo te maken zoals hij vastgelegd is, liggend op die trap, maar ik had het er zeker voor over - want het beeld probeerde mij wat te zeggen, en dat werd in de weken daarna alleen maar duidelijker. Wat daar in die hoek lag, was de lucide (want glazen) droom van technologische vooruitgang en de strenge ordening van binnen/buiten, hoger/lager, insulatie en integratie die voorwaardelijk is voor haar ontwikkeling, waarmee ik mij jarenlang beziggehouden heb. Een wereld die nu in scherven ligt, pijn doet en waarheen geen terugkeer mogelijk is. Nog even ligt de focus daar - en vervult mij met een gevoel van weemoed, als de herinnering aan een verloren liefde (de serie inspireerde mij ook tot een 'verloren liefdesgedicht').

Nog even, want kijk eens verder waar die droom gebroken ligt. Die warme zachtheid en kleurenrijkdom op de achtergrond, die 90% van de foto bedekt. Eigenlijk doet de onduidelijkheid van de vormen die daar te zien zijn er nauwelijks toe - zoals de contouren van het gemak waar ontlasting en opluchting plaatsvindt, en de lege kamers die gevuld kunnen worden met wat voor ons ligt.

De zachtheid van verwondering en verwachting dringt met tedere maar dwingende hand de droom helemaal in de hoek rechtsonder - het is tijd om te ontwaken in een ander licht.

Nikon D800, 16-35 mm f/4G ED VR II AF-S Nikkor - 17mm, 1/40 sec bij F/4 en ISO 200
Bewerking: Adobe Lightroom & Photoshop
  

Voorgaande edities

    | 08-2018 | 04-2018 | 03-2018 | 02-2018 | 11-2017 | 10-2017 | 09-2017 | 08-2017 | 05-2017 | 04-2017 | 03-2017 | 01-2017 |
| 12-2016 | 11-2016 | 10-2016 | 09-2016 | 08-2016 | 07-2016 | 06-2016 |