Afgelopen zondagmiddag in Panama City. We hadden drie-en-een-halve week door verrassend Panama gereisd en alles in ons opgenomen. De dag ervoor hadden we de oude stad van Panama City, Casco Viejo, uit en te na verkend. En die morgen nog als kers op de taart een uitstapje gemaakt naar het Panama kanaal. Nu restten ons nog een paar uur alvorens we de taxi naar de luchthaven moesten nemen voor onze thuisvlucht. Zo, met de ziel onder de arm, struinden we nogmaals door de stad. Lummelend, slenterend, lanterfantend - en genietend. En niet eerder deze reis maakte ik zoveel foto’s per minuut als in deze uren, nu niets meer hoefde - vanuit de heup fotograferend, echt van moment tot moment.
Er was geen focus meer, ik denk dat dat het was.
Opeens gaan je andere dingen opvallen, dingen die mij op onnavolgbare
wijze iets te melden hebben en erom vragen om gezien, beleefd en
gefotografeerd te worden. Niet omdat het mooi is, of 'typisch Panamees',
of een mooi plaatje oplevert, maar gewoon omdat het opvalt, iets
oproept. Zoals dit beeld - maar daarover later meer.
Ik moest denken aan de
dagen van mijn wandelcoaching training afgelopen zomer. En aan de drie
coaching vragen: 1) wat valt je op, 2) wat voel je daarbij, en 3) wat
zegt dat jou? De conditio sine qua non is: stoppen met focussen, met
nadenken, plannen, prioritiseren, schiften, denken in resultaten en
normen, in wat je al weet en verwacht. Een kanaal openen rechtstreeks
van wat je oog ziet naar je hart - en alles wat je hart raakt opnemen,
‘kijken’, ‘voelen’ wat het met je doet, en dan de ontspanknop indrukken.
Zonder filters, zonder focus, zonder vragen.
Als je in zo’n toestand komt, dan is het alsof je vervloeit met je omgeving. Zeker als je je niet alleen visueel openstelt, maar àl je zintuigen mee laat doen, en dan alles tegelijk tegelijk: zien, horen, ruiken, proeven en voelen. Het feest werd compleet, toen er ook nog eens een enorm onweer losbarstte, vergezeld van een dito tropische stortbui. Het verzacht je hart, stelt je open niet alleen voor wat er om je heen is, maar ook voor wat er diep in je leeft en gehoord, gezien en gevoeld wil worden - wat ik je Essentie noem. Daar komt je inspiratie vandaan, je diepste drive, dat wat je ècht wil.
En dat is belangrijk, niet alleen voor je fotografie en zelfs niet alleen voor je persoonlijk: om je afgestemd te houden op een diepere wijsheid in jezelf. Zodat je niet doorholt in wat je doet binnen de zich vernauwende beeldhoek van wat je al van plan was, je prioriteiten, ideeën of doelstellingen op dat moment, met andere woorden: je focus. Zo kom je tot werkelijk nieuwe dingen, nieuwe invalshoeken - dingen die je raken.
Zo zag ik kort voordat het noodweer losbarstte dit bolletje, hangend aan de gevel van een bouwvallige façade: ogenschijnlijk een bolletje afval aan een afgebroken stroomdraad. Of het nu de vorm was of de lichte beweging in het bolletje die niet verklaard kon worden door de bijna windstilte voor de storm, of de kleine beweging in wat schijnbaar één van de sprietjes in het bolletje was. Pas bij nadere beschouwing bleek er een snaveltje uit te steken - dit kon alleen maar een kolibrienestje zijn, met een broedend vogeltje erin. En ja hoor! Jong leven op zo’n onwaarschijnlijke plek! Ja, daar wordt je vrolijk van!
Het zegt mij, dat je open stellen voor het onverwachte, juist waar en als alles tegen lijkt te zitten, nieuwe wegen opent. Ook: de kolibrie gebruikt materialen die lokaal voorhanden zijn, oude rommel uit het ruïneuze huis. Het oude niet weggooien dus, niet krampachtig blijven zoeken naar wat je als bouwmateriaal denkt nodig te hebben, maar gebruiken wat er is. De kolibrie zelf heeft ook een mooie symbolische betekenis: het duidt op schoonheid, wendbaarheid (kolibries kunnen ook achteruit vliegen!), onafhankelijkheid, eigenwijsheid, vrolijkheid en staan als zodanig symbool voor het verwezenlijken van wat onmogelijk lijkt. De kolibrie vindt voeding (wijsheid) op plaatsen die voor anderen (zoals insecten) niet toegankelijk zijn.
Eigenlijk precies zoals ik mij momenteel ontwikkel: wel met een plan, maar dat is toch vooral de neerslag van voortdurend zich ontvouwend inzicht vanuit inspiratie en min of meer toevallige ontmoetingen en flarden die mij opvallen. Schijnbaar mijn neus achterna - maar in feite precies volgend wat mijn intuïtie en mijn hart mij ingeven. En precies zoals ik fotograferen wil.
Nikon D800, 70-300 mm f/4.5-5.6G IF VR AF-S Nikkor -
300mm, 1/100 sec
bij f/6.3 en ISO 200
Bewerking: Adobe Lightroom
|
08-2018 |
04-2018 |
03-2018 |
02-2018 |
11-2017
| 10-2017 |
09-2017 |
08-2017 |
05-2017 | 04-2017
| 03-2017
|
01-2017 |
|
12-2016 |
11-2016
| 10-2016
|
09-2016
| 08-2016
|
07-2016 | 06-2016 |