Op de landengte waar twee continenten samenkomen, aan het kanaal dat twee oceanen met elkaar verbindt, ligt Panama City. In die stad, omsloten door oerwoud en daarbinnen een woud van wolkenkrabbers, ligt de Casco Viejo - de Oude Stad, verscholen aan de baai. Hier is eeuwen terug de stad opnieuw begonnen, een wirwar van nauwe straatjes, romantische pleinen en gebouwen in koloniale stijl. Een stad in de stad, waarin je je waant in een andere tijd, met alleen nog een vaag vermoeden van de moderne ´urban jungle´, aan de overkant van het water.
Hier ligt het begin- en eindpunt van mijn eerste
verre reis sinds mijn eigen herbeginnen. Als dit dan symbool staat voor
mijn nieuwe leven, mijn nieuwe bestemming, wat mag ik dan verwachten?
Een staat van bezieling en verlangen, die niets meer verlangt dan het
verlangen zelf, een oceaan te winnen en te zijn.
Een staat ook van zachte kleurigheid. Waar andere steden maar één kleur (ver)dragen, of het nu groen is, steenrood, wit of grijs, duizelt het hier van duizend kleuren: van uitbundig pastel tot bleek-verlegen tinten - groen en paars en roze en geel, zalm, turkoise, cyclaam en blauw. Hoe afgebladderd en vervaald het hier en daar ook is - toch is er overal kleur en reden tot verwondering, dat die kleur óók bestaat. En zijn het niet de muren, dan zijn het wel de mensen.
En overal dat zicht dus op de zee, de Stille Oceaan, die ademt met eb en vloed, die trekt en geeft. Hoe mooi is niet de zee, die steeds veranderlijk èn constant is. Als de bezieling diep in jezelf. Is het woord ziel niet zelf van de zee afgeleid? Saiwalo - het oudgermaanse woord voor ziel betekent 'afkomstig uit de zee', waar men geloofde dat ongeborenen en overledenen vertoeven. De zee die ook in ons is, een Stille Oceaan die geeft en neemt.
Een stad als vlechtwerk dat verbinding zoekt - en uiteindelijk ook zal vinden, hoeveel moeite het ook mag kosten. Hoe vriendelijk en aanspreekbaar ook de mensen zijn, alle verhalen ten spijt over hoe onveilig het vroeger was. Er is veel opgeknapt en mooi gemaakt, zonder kunstmatig te zijn. Het leeft, het is er gemoedelijk en rustig tegelijk, en zelden druk. Als dat mijn bestemming is, dan teken ik ervoor.
Achter deze foto van een meisje dat uitbundig en zelfbewust haar 15e verjaardag viert tref je drie kleine series aan, met drie gezichten op de stad. Probeer daar maar jezelf en anders mij te vinden. Hasta la vista!