We lopen de stad uit, langs de oevers van de
rivier de Sambre. Het is nog vroeg in de morgen. Niet zo heel veel
verderop vanaf dit punt houdt de stenen bekisting op, waarin de rivier
gevangen wordt gehouden, maar hier is zij nog omsnoerd door linten van
beton. Gekneveld ook door tientallen wegen, bruggen en viaducten, die
met een even slingerend dronkemansgenoegen, bijna speels zelfs, haar
kronkelende bedding overspannen. Onder één zo'n viaduct staan wij hier,
het uitzicht is op de eerste vrije bocht. Het uitzicht voelt als een
verademing, het vermoeden van een nu vrije stroom, naar zee, de ruimte
tegemoet. Het voelt als een verlangen dat vervulling zoekt, de belofte
van vervulling.
Toch weet de wandelaar, dat in die bocht de omlijsting verder gaat, maar
nu van kilometers industrie. Het werk dat de vrijheid kopen kan, die
echter steeds opnieuw weer terugdeinst tot weer een punt ver op de
horizon. Deels stoomt en briest en gromt het nog van bedrijvigheid, maar
meer nog is het stilgelegd, doods roestend achter prikkeldraad, of half
vervallen al. Dit is de stad van lelijkheid, zoals men zegt. Toch trekt
deze stad ons reizigers, Charleroi. Maakt zij, dat wij al om zeven uur
's ochtends langs de oevers dwalen.
Tijdens onze tocht, alweer de vierde strooptocht van het Ouwe Meuk Genootschap, filosofeerden wij wat ons zo trekt. De lelijkheid is een ontsnapping aan de dictatuur van schone schijn en eclatant succes die de werkelijke stroom des levens ondergronds doet gaan. Er kan geen schoonheid zijn zonder lelijkheid. Sterker nog, het ontbreken van obligate schoonheid doet je beter kijken, doet je het wonderlijke en prachtige zien dat onder die waas van lelijkheid te zien is. Overal. In de contrasten, de kleuren, de wonderlijke vormen, de symmetrie en schijnbare betekenissen.
Of gewoon als deze foto. De suggestie van een romantisch landschap, opgeroepen door het kronkelen van de rivier. Het lijnenspel dat van alle kanten het beeld binnendringt en diepte geeft. De suggestie van een wereld, verborgen onder de alledaagse werkelijkheid. Het roept de drang op te gaan ontdekken, nieuwsgierig te worden. Het prikkelt de zintuigen toch de schoonheid te zien, te voelen - prikkelt de fantasie en drang haar desnoods zelf te scheppen. Al was het maar de schoonheid van de weemoed om wat er niet meer is.
Nikon D800, 16-35 mm f/4G ED VR II AF-S Nikkor - 16mm, 1/40 sec
bij f/6.3 en ISO 400
Bewerking: Adobe Lightroom & NIK Silver Efex
Pro
|
08-2018 |
04-2018 |
03-2018 |
02-2018 |
11-2017
| 10-2017 |
09-2017 |
08-2017 |
05-2017 | 04-2017
| 03-2017
|
01-2017 |
|
12-2016 |
11-2016
| 10-2016
|
09-2016
| 08-2016
|
07-2016 | 06-2016 |