Panama - zo exotisch als dat klinkt. Een naam die je doet verlangen erheen te gaan. Een wenkende wildernis. En tegelijk een land dat je wakker houdt. Waar mensen blijkbaar zomaar kunnen verdwijnen. Waar duistere kantoortjes staan waar geld zomaar oplost om elders op te duiken, in de vorm van dure jachten en zwembaden, omgetoverd door de medicijnmannen van het Witwaswezen. Maar toch, als je er eenmaal bent, dan is er vooral het gevoel van ontspannen avontuur - relaxed, vriendelijk, warm maar niet te warm.
We lieten Panama City achter ons en ook de regen - en voelden ons meteen thuis. Het kleine wenkend groen in de dakgoot groeide uit tot een zee van wildernis, een oceaan van bruisend water, een universum van golvende groene heuvels, onder een elk uur weer andere lucht.
Panama is een land van Leven in het Moment. Mindfulness. Het ligt allemaal heel dicht bij, vlak voor je neus, full in the face, ruisend in je oren. Of je nu je ogen open houdt of dicht doet - wegdromen kan de hele dag en houdt je tegelijk hier. In de kleine dingen - want ver kijken in de jungle is er toch niet bij. De schaduw van blad over blad, de kleur van ongekende bloemen, de ogen van het indiaanse meisje. En vooral: hele vriendelijke mensen!
Na ruim drie weken was de reis gedaan en vlogen we terug naar de hoofdstad. Naar de oude kern ervan - Casco Viejo - voor nog twee dagen. Weer een heel andere wereld - met van daaruit zicht op 'de werkelijkheid' van de Panama Papers, aan de overkant van de baai. Met de planeet die Panamalicious heet nog in gedachten, zagen wij dat plukje wenkend groen op de dakrand van het Teatro Anita Villalaz. En een kolibrinestje aan een vervallen pand. Het is overal, waar je ook kijkt - een stukje paradijs op aarde.