De laatste keer dat ik er was is inmiddels alweer een paar jaar geleden geweest, maar al die tijd was het blijven trekken. Het Waterloopbos, verscholen achter in de Noordoostpolder. Vaak als je er komt is er niemand. Zeker in de winter, misschien wel de mooiste tijd van het jaar voor deze plek. Misschien het het meest poetische bos van Nederland. Nee, niet misschien, voor mij het meest poetische bos van Nederland. Het licht is hier anders, zeker tijdens de korte winterdagen. De ruïnes van oude waterbouwkundige modellen, hoewel gemaakt van de meest basale materialen, voegen een zekere mystiek toe - als restanten van een oude (technocratische) beschaving. Onze beschaving. Op de bodem van een binnenzee die die beschaving ooit heeft drooggelegd. Onwerkelijk - hoe leg je dat uit?. Dan laat je de foto's spreken.
Foto's die de stilte laten spreken. De stilte in het murmelen van water, het ruisen van de wind door de bomen - soms onderbroken door het geluid van een opschietende vogel. Had ik al gezegd dat het het meest poëtische bos van Nederland was? Hier ligt zoveel symboliek verborgen dat je vanzelf langzaam gaat lopen - als in een oude kathedraal. Of in dat gedicht "Correspondances" van Charles Baudelaire:
"La Nature est un temple où de vivants piliers
Laissent parfois sortir de confuses paroles;
L'Homme y passe à travers
des fôrest de symboles
Qui l'observent avec des regards familiers."
Ik was er zeker twee jaar niet meer geweest - maar het was alsof ik er gisteren nog geweest was. Niets leek veranderd. Na die eerste keer moesten er deze winter nog minstens twee keer volgen. Vreemd, thuiskomen in een bos. Onwerkelijk.