Na ons vorige project (zie de serie citiZen en onze
gemeenschappelijke expositie) gingen
Bart, Hester, Ariane en ik verder
aan een nieuw traject, dat opnieuw beoogde samen onze eigen signatuur te ontdekken en te ontwikkelen. In
de bijbehorende fotogalerij tref je een eerste neerslag van dat vervolgwerk -
met veel verschillende ingangen op het thema.
Als ik dan kijk naar mijn foto's en naar hoe ik kijk naar de werkelijkheid dan ligt de essentie ervan misschien daarin dat de foto op het eerste gezicht een stukje herkenbare werkelijkheid weergeeft, maar tegelijk iets vervreemdends heeft.
Het vervreemdende is iets van diep van binnen dat ik toevoeg - dat doorschijnt in mijn keuze qua onderwerp, tijdstip en standpunt, compoositie en nabewerking. Dat vervreemdende element heeft iets verontrustends, iets dat je even een vreemdeling en buitenstaander doet voelen, je ontheemd doet voelen en onderweg van ergens naar nergens, iets duivels en ondermijnends, iets raadselachtigs, en met een forse dosis melancholie. Het gevoel hier verzeild te zijn geraakt na een korte absence en je dan afvragen waar je bent en hoe je hier gekomen bent.
Wie in mijn foto's alleen maar een mooi plaatje ziet heeft het niet begrepen. Het zit er net naast, er zit een scheur in die facade die verontrustend is, die zuigt en trekt. Ik wil dat je samen met mij in dat wormgat valt ...