Op een mooie herfstdag keerde ik terug in het Waterloopbos - en geïnspireerd door "Zen and the Magic of Photography" nam ik een geestesgesteldheid aan die het beste omschreven kan worden als gedachteloze "ongerichte alertheid", open staan voor beelden die weerklank vinden in jezelf. Wonderlijk hoe dan het bos, het water, de schaduwen en het licht tot leven komen. De dingen en jezelf vallen als puzzelstukjes samen tot één spiegelvlak, waarin een wereld opengaat.
Waar weerspiegeling en werkelijkheid samenkomen lijkt een doorgang te zijn die zonder beide niet zou kunnen bestaan. In de diepte schuilen meerdere dimensies - en elk is even waar, een wereld op zichzelf. Waar afgevallen blad op de verroeste machine gevangen ligt, daar projecteert het bos alweer de nieuwe lente in oranjerood licht en felgroen mos. Voor wie er oog voor heeft.
Is dat wat Satori wordt genoemd?