Op reis door Noorwegen - een uitdaging. Wat een landschappen, wat een ruimte! Hier zijn de Jotun nog voelbaar aanwezig - de mythische reuzen, de trollen die geboren werden waar ijs en vuur samenvloeiden. Uit hen kwamen de goden voort - en uit het vlees van hun vader Ymir de dwergen van het noorden, westen, zuiden en oosten die de wereld hebben gesmeed zoals wij haar nu kennen. Je ziet het voor je, wat een beelden! Hoe krijg je daar je armen omheen?
Denk aan Scandinavië - en dan zie je verlatenheid: Øde, het oerniets dat doordat het geen grenzen kent ons vrijheid en rust geeft, ons uitdaagt haar einder te zoeken, maar ons tegelijk opslokt, assimileert, verloren en nietig maakt. Er komt geen einde aan - de wereld van de leegte. Diep in die leegte verkeert zij in haar kwade kant, de Vloek. Benauwenis, we gaan stemmen horen - gemurmel, gekrijs. Er dreigt onheil - de vernietiging, de wereld van de thriller.
Op zijn beurt biedt de vernietiging ook ruimte om te scheppen, nieuwe dingen te maken, strak en vloeiend. De wereld van schoonheid, design. Van daaruit herwinnen wij de rust die ons terugbrengt bij ons begin, waar alles samenkomt en zijn plaats vindt. Toch ook hier aan het eind een onheilspellende 'twist': kijk naar de laatste beelden, die van de Rubjerg Knude Fyr vuurtoren aan de Lønstrup Klint, bovenin Denemarken. Vuur en zee, aarde en water komen samen, vloeien in elkaar over - de toren, symbool voor het individu, lost op - het vuur dooft. Tot de betovering weer doorbroken wordt door een nieuwe vloek - of is het een zegen?