Hoe het voelt? Hoe het voelt als de geest dronken is van cortisol,
neuronen baden in adrenaline, noradrenaline
de blik
vertroebelt?
Hoe het voelt als neocortex machteloos toe moet kijken
hoe amygdala zich gulzig volzuigt met dik en donker bloed,
hurkend naast de verslagen hippocampus?
Er is geen focus meer, geen filters - alles raakt me even hard, en
ook weer niet:
ik zie het aan, als kijkend naar een film, zweef ik door een
eindeloos decor
van stemmen en blikken, stemmingen en herinneringen,
duizend laagjes platgeslagen - alles toont zich in één keer.
Het voelt als aangespoeld te zijn, beurs geslagen door de branding,
en
woede, verdriet en eenzaamheid in een trage cadans als golven over mij heen
spoelen,
mijn armen uitgestrekt, wiegend in het lage water.
-- Ga dan over de brug ("ein gefährliches Hinüber, ein gefährliches
Auf-dem-Wege, ein gefährliches Zurückblicken, ein gefährliches Schaudern
und Stehenbleiben")! Zoek daar het Huis van de Alchemist! --
Laat hem
de sulphur van mijn woede, het sal van mijn tranen en het mercuur van
mijn verlatenheid
tot een tonicum bereiden - om mijn zielelood
te zuiveren tot goud.
-- Zoek dan de tent van de sjamaan - en laat haar de vier windstreken
mengen tot een storm. --
Laat haar het onweer wekken in mijn
onderbuik, de bliksem in mijn hart, het razen in mijn keel
- om
eindelijk te kunnen schreeuwen, brullen als een dier.
-- Beken mij dan tot de Heer der Duisternis en de Dame van het Licht
--
laat mij herboren worden uit hun liefdevolle worsteling.
Zo is het mij gegaan. Zo doorstond ik de storm, mijn zielebrand, het
kolkende water.
Zo wekte ik de tijger, deed de neushoorn stampen -
en kwam ik thuis.
Het was niet mijn gevoel, het was het Leven,
de golfmachine die
plotseling als vanzelf tot leven kwam,
het Lot dat door mij
ruist.
Ik sta het toe mij terug te voeren tot wie ik was en wat ik
ooit had willen zijn en wezen zal.
Vanuit de diepte van MIJN bron.
Dat is MIJN "Verwandlung" - van kever terug naar mens.