Tango - dan denk ik aan de poetische wandelingen in gedachten van Kees Scholte door Buenos Aires. De lange schaduwen van de bomen op de Plaza de zusofzo. De straatlantaarns waaromheen de nachtvlinders cirkelen, voor altijd gevangen in het oranje natriumlicht. De zwoele oogopslag die je tegemoet komt bij het binnentreden van El Fin del Mundo. De omzwervingen door de stegen van de volksbuurten - silhouetten die de hoek omslaan. De onverwachte ontmoetingen die uren later opeens voorbij zijn na een eindeloos lijkende dans, in die achteraf gelegen taverne die later nooit meer terug te vinden is en waar je weken later nog, tevergeefs natuurlijk, naar zoekt.
Tango - dan hoor ik de muziek van Gaillano, zie ik dansparen verzonken in hun woordeloos gedicht, waar regel aan regel wordt geregen met de ogen dicht, met plotselingen wendingen en wervelingen die dan weer even stil gaan liggen als de wind in de stad van de buenos aires. Woordeloze gedichten - zo als ook mijn foto's bedoeld zijn. Om je mee te laten voeren, met de gunstige winden, het zilveren water van de Rio de Plata op.