Onlangs verplaatste ik mij in de voormalige bewoners van Mannenkliniek 2 van de gesloten psychiatrische inrichting Duin en Bosch in Bakkum. Staande voor hun venster gleed ik door hun denkraam hun belevingswereld binnen. Een wonderlijke wereld, een wonderlijk beleven. Ik voelde het knellen, de vernauwing – die de brede blik verduistert tot een smalle opening, met het kruis van de sponning in het midden.
Hoe is dan ons eigen denkraam? Wat zien wij niet (meer)? Wat valt er buiten ons kader? Hoe kunnen wij weer, soms, onbevangen de wereld tegemoet treden? Fotografie is een oefening daarin – experimenteel anders tegen de dingen aankijken. Een oefening in de verbeelding.
