In deze rubriek bespreek ik regelmatig een
nieuwe 'plaat van de maand' van mijn hand - hoe hij genomen is en wat
hij mij deed bij het maken, mijn gedachten bij waarom ik juist deze
uitgekozen heb, en vooral: wat hij voor mij betekent, mij zegt als
betekenis-drager. Want elke plaat die
'met het hart' genomen is (en dat kan
ook in een flits zijn) draagt een betekenis. Het is een boodschap
vanuit mijn diepste zelf, dat mij iets wil zeggen - en via mij
misschien ook jou.
De week ervoor was ik nogal onderhevig aan innerlijke onrust en stemmingswisselingen. De weken ervoor eigenlijk. Sinds ik burn-out raakte heb ik dat vaker (en waarschijnlijk daarvoor ook al), maar steeds denk je dat het nu wel eens over is. Het gevoel kwetsbaar en uiterst gevoelig te zijn, onzeker over en geraakt door alles, heftige gevoelens in de vertrouwde hoek van 'weemoed en verlangen'. Ik had de afgelopen tijd intensief gewerkt aan mijn paper "Dromers uit laten komen", wat mede ging over hoe ik denk, voel, beleef en geworden ben tot wie ik ben. Die gedrevenheid waarmee ik 'op de tast' bij mijzelf naar binnen ging en tegelijk allerlei dwarsverbanden legde droeg ook zeker bij aan die innerlijke onrust.
's Middags kon ik daarom vaak al niet meer
werken, zo stormde het in mij. De afgelopen week kwam daar een mooie
ontmoeting bij, die mij bijzonder opgetogen maakte. Dusdanig, dat ik
mijn gevoelens wel moest uiten en delen, maar wat tegelijk ook heel
spannend is. Zo ging ik bijna wankelend het weekend in.
De onrust dreef mij uiteindelijk die zaterdag naar buiten - de regen in.
De enige manier waarop ik mij weer bij zinnen kon maken was door te gaan
fotograferen. Op mijn manier: volgens de regels van mushin,
'no-mindness', de alerte maar onthechte blik van de Zen-boogschieter.
Z(i)en door juist niet te kijken, niet te focussen. Mijn ogen zo wijd
mogelijk laten dwalen - door en over het prachtige landgoed
Elswout waar wij regelmatig heen gaan. Met kinderlijke ogen, alsof
alles nieuw is. Niet naar de dingen die je daar ziet, zoals de
afzonderlijke bomen, maar naar het geheel en naar abstracties ervan:
gezichtslijnen en composities, helderheden/duisterheden,
kleurschakeringen, open voor metaforen voor onvermoede werkelijkheden
àchter de werkelijkheid. Maar ook: de beweging door het landschap heen
voelen als een streling op mijn huid, net als de tintelende miezerregen,
de eerste frisse wind van het seizoen. Me openstellen voor de
'Gesamterfahrung' van een verbonden binnen-buitenwereld, waarbinnen ik
mijn blikken kon laten leiden door wat er spontaan resoneert met mijn
Essentie diep in mij. Het gevoel van 'weemoed en verlangen'.
Zo maakte ik al vroeg in mijn wandeling deze foto. De omlijsting drukt de vroege herfst uit, de nattigheid, het afscheid van het groen, van het leven. De onvermijdelijke neergang in de winter. Je voelt de kou en de wind, de nattigheid, het verwaaien. Een gevoel van eenzaamheid, het onvervuld verlangen naar samenzijn. En in het midden, als in een gedachtenwolkje, een dromerig afdwalen: het landhuis in een warme zomerige tijd van het jaar - ooit. Het huis voelt als metafoor ook voor mijzelf, als een herinnering aan hoe ik ergens echt ben, echt geweest ben, echt zal zijn. Aan een tijd dat alles goed was, en het verlangen dan en daar te zijn.
Zo liep ik twee uur lang over dit landgoed en was ik nadien weer even genezen. Voelde ik de wind gaan liggen, het knisperend maar warme herfstlicht in en om mij komen. Voelde ik mij geheeld, kon het in mij weer stromen. Voor even.
Nikon D800, AF-S 24-70 mm f/2.8 ED -
50mm, 1/230 sec
bij f/7.1 en ISO 400
Bewerking: Adobe Lightroom
|
08-2018 | 04-2018 |
03-2018 |
02-2018 | 11-2017 |
10-2017 |
09-2017 | 08 -
2017 | 05 -
2017 | 04 - 2017 |
03-2017 |
01-2017 |
|
12-2016 |
11-2016
|
10-2016 | 09-2016
| 08-2016 |
07-2016 | 06-2016 |